Μέσω του προγράμματος αναδοχής παιδιού της  

στο οποίο συμμετέχει το σχολείο μας, από το 2008, υποστηρίζουμε την Νεπαλέζα Pabita !

Για την Pabita Bhat γνωρίζουμε ότι μένει στην επαρχία Bajura στα βορειοδυτικά του Νεπάλ.

Γεννήθηκε το 2002, μιλάει Νεπάλι και είναι ινδουίστρια.

Η οικογένεια της έχει 3 παιδιά, και για να επιβιώσει εκτρέφει ζώα και καλλιεργεί ένα μικρό κομμάτι γης.

Το σπίτι της είναι φτιαγμένο με πέτρες και λάσπη.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε λάβει 3 φωτογραφίες της και διαπιστώσαμε πόσο έχει μεγαλώσει!

Οι υπεύθυνοι της Actionaid για την κοινότητα που μένει η Pabita μας έχουν επίσης στείλει ζωγραφιές της και γράμματα που αναφέρουν την πρόοδο της στο σχολείο.

Όλο το υλικό που έχουμε λάβει είναι διαθέσιμο στον σύνδεσμο: https://drive.google.com/....

Το Νεπάλ είναι μια Ασιατική χώρα με πρωτεύουσα το Κατμαντού. Συνορεύει με την Ινδία, και το Θιβέτ.

Είναι κατεξοχήν ορεινή περιοχή. Λέγεται και Ορεινό Βασίλειο γιατί τα 9/10 του εδάφους της καλύπτονται από ψηλά βουνά. Από τα δέκα πιο ψηλά βουνά του κόσμου τα εννέα βρίσκονται στο Νεπάλ.

Το Νεπάλ είναι μία από τις φτωχότερες χώρες στον κόσμο, η οικονομία του στηρίζεται στη γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή, με το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του να ζει σε απομονωμένες αγροτικές περιοχές χωρίς καμία πρόσβαση σε στοιχειώδεις υπηρεσίες.

Η πραγματικότητα στο Νεπάλ σήμερα:

  Ο πληθυσμός του Νεπάλ είναι 24 εκ. άνθρωποι.                                        1 στα 11 παιδιά πεθαίνει πριν φτάσει στα πέντε του χρόνια.

  Το 72% των ανθρώπων δεν έχουν στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής.            Ο αναμενόμενος μέσος όρος ζωής είναι τα 58 χρόνια

  Το 80% των γυναικών είναι αναλφάβητες.

Στην επαρχία Bajura την περιοχή της Pabita:

  Οι  οικογένειες  έχουν κατά  μέσο  όρο 6 – 8  παιδιά. Τα κορίτσια είναι ανεπιθύμητα, γι΄αυτό και η γυναίκα συνεχίζει  να  τεκνοποιεί  μέχρι να αποκτήσει  το πολυπόθητο αγόρι.

  Τα πιο πολλά σπίτια είναι  φτιαγμένα  από  πέτρα  και λάσπη και «φιλοξενούν» σε συνεχόμενους χώρους  ανθρώπους και ζώα, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία, κυρίως των μικρών παιδιών.

  Η  έλλειψη  καθαρού  πόσιμου  νερού   αποτελεί  οξύ πρόβλημα. Οι κάτοικοι αναζητούν πηγές και ρυάκια για να εξασφαλίσουν λίγο νερό για  τις  καθημερινές τους ανάγκες. Η μεταφορά του νερού είναι μια πολύωρη και σκληρή ταλαιπωρία που επιβαρύνει τις γυναίκες, που αναγκάζονται να διανύουν μεγάλες αποστάσεις για να βρουν νερό και να το μεταφέρουν στα σπίτια τους.

  Στο τραχύ ορεινό έδαφος της περιοχής η καλλιεργήσιμη γη περιορίζεται σε μικρό ποσοστό, μόλις 7% !   Σε συνδυασμό μετην έλλειψη γεωργικού εξοπλισμού και  την απουσία αρδευτικού δικτύου η σοδειά είναι απελπιστικά φτωχή και μετά βίας επαρκεί για τρεις μήνες τον χρόνο. Η πείνα χτυπάει αλύπητα την περιοχή, και εκατοντάδες άνθρωποι αναγκάζονται να μεταναστεύσουν ή να πουλήσουν τον εαυτό τους ως «εργάτη-σκλάβο» για λίγο φαΐ.

   Εκτρέφουν αγελάδες, κατσίκες χοίρους και πουλερικά. Οι βοσκότοποι όμως είναι λίγοι και έτσι η κτηνοτροφική παραγωγή – κρέας και γάλα- επαρκεί μόνο για  οικογενειακή κατανάλωση.

  Υπάρχει μόνο ένα Γυμνάσιο, ενώ τα δημοτικά σχολεία –πολλές φορές έως και 4 ώρες μακριά από τα σπίτια-  αντιμετωπίζουν δραματικές ελλείψεις σε εξοπλισμό και ανθρώπινο δυναμικό: από το 1992 η κυβέρνηση δεν έχει κτίσει ούτε ένα σχολείο ούτε έχει διορίσει ένα δάσκαλο! Συχνά η αδυσώπητη φτώχια αναγκάζει τους γονείς να σπρώξουν τα παιδιά τους στην εργασία και να εγκαταλείψουν το σχολείο. Τα ποσοστά αναλφαβητισμού στην περιοχή, ιδιαίτερα στα κορίτσια, είναι συντριπτικά! 

  Λειτουργεί  μόνο ένα  νοσοκομείο με 15  κρεβάτια.  Οι ελλείψεις σε  γιατρούς, εξοπλισμό  και φάρμακα  είναι τεράστιες,  με αποτέλεσμα οι χωρικοί να εναποθέτουν την ζωή τους σε μάγους–θεραπευτές. Οι κοινωνικοί περιορισμοί και οι αναχρονιστικές αντιλήψεις ευθύνονται για τα μεγάλα ποσοστά αποβολών ή και θανάτων των γυναικών κατά τον τοκετό, όπου συνήθως βοηθούν η γηραιότερη γυναίκα της οικογένειας ή η μαμή του χωριού.